با ترسناکترین فیلمهای سینمای ایران آشنا شوید/ عکس
تاریخ انتشار: ۲۳ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۶۱۱۸۴۱
به گزارش افکارنیوز،
فضاهای تیره و تاری که اصولا هم ترسناکترین اتفاقاتشان در دل شب یا خانههای قدیمی و ویرانه شکل میگیرد. در زندانها، فضاهای بسته و اصولا هر جای دیگری که بتواند رعب و وحشت را به مخاطب تزریق کند... ممکن است شما دوستش نداشته باشید، اما هستند مخاطبانی که بدجور تعقیبش میکنند و دوست دارند میخکوب پرده سینما یا صفحه تلویزیونشان در خانه شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
اخبار فرهنگ و هنر - ژانر وحشت در سینمای جهان برای خودش جایگاه تثبیت شدهای دارد و مانند دیگر ژانرها در سینما میفروشد و حتی با فیلمهای دیگر هم رقابتهای نزدیکی را از سر میگذراند. در ایران، اما هرگز نتوانسته در سطح جهانی فعال باشد و بهطور مداوم شاهد ساختههای ایرانی وحشتآور باشیم.
یک معمایی ترسناک
طی سالهای گذشته تلاشهایی شده برای ساخت فیلمهای ژانر وحشت تا مخاطبان آن را در سینمای ایران بهرسمیت بشناسند. حالا هم اعلام شده یکی از این ژانر وحشتها با نام «آن شب» بهتازگی پروانه نمایش خود را دریافت کرده است، فیلمی به تهیهکنندگی محمد درمنش و کارگردانی کوروش آهاری که در جشنواره سیوهشتم فیلم فجر رونمایی شد. در این فیلم شهاب حسینی هم بازی کرده و به نظر میرسد از محصولات کمپانی فیلمسازیای باشد که این کارگردان در کشور آمریکا راهاندازی کرد.
فیلم «آن شب» داستان یک زوج ایرانی ساکن آمریکا را روایت میکند که در هتلی محبوس شده در حالیکه نیروهای بیگانهای آنها را وادار میکنند تا با رازهایی که از هم پنهان کردهاند روبهرو شوند و لحظههایی دلهرهآور را برای مخاطب رقم میزنند. این معمایی ترسناک احتمالا بتواند مخاطبان ایرانیای را که چندان هم فیلم ترسناک دوست ندارند، سر ذوق بیاورد و نشانشان دهد ترس در سینما هم میتواند تجربه جذابی باشد.
ماجرای ترسناکهای ایرانی
پیش از این هم بارها ژانر وحشت در ایران تجربه شده است، هر چه باشد یکی از ریشهدارترین و قدیمیترین گونههای سینمایی جهان است که از سال ۱۸۹۶ با ساخت فیلم قصر شیطان ژرژ مهلیس، پدر سینمای داستانگو در فرانسه کار خود را آغاز کرده و هنوز هم کلی هوادار دارد.
در ایران قبل از پیروزی انقلاب هم در برخی ساختههای ساموئل خاچیکیان رد سینمای وحشت دیده شده و بعد از انقلاب هم تا مدت طولانی این ژانر فراموش شد تا اینکه داریوش فرهنگ اولین فیلم بلند سینماییاش، «طلسم» را سال ۶۵ ساخت. «شب بیست و نهم» اثر حمید رخشانی که در اواخر دهه ۶۰ ساخته شد، به عقیده بسیاری از منتقدان یکی از بهترین فیلمهای سینمای ایران است که در ژانر وحشت ساخته شده و تمام عناصری که فیلم را ترسناک کردهاند، ایرانی هستند؛ از شبح و آل گرفته تا روابط سنتی بین آدمها.
دهه ۸۰ را میتوان دهه طلایی ژانر وحشت در سینمای ایران دانست. ابتدای این دهه فیلم «اثیری» به کارگردانی محمدعلی سجادی ساخته شد؛ فیلمی که با اغماض خوب بود و استقبال خوبی هم از آن شد، ولی «خوابگاه دختران» ساخته محمدحسین لطیفی یکی از اولین تلاشهای سینمای ما برای ترساندن تماشاگر بود. فروش خوب این فیلم در آن زمان نشان داد مخاطب ایرانی حاضر است از فیلمهای ژانر وحشت استقبال کند و در گیشه به آنها روی خوش نشان دهد. از این رو بود که بعدتر در همین دهه «پارکوی» اثر فریدون جیرانی، «خواب لیلا» ساخته مهرداد میرفلاح، «آل» کاری از بهرام بهرامیان و «اقلیما» به کارگردانی محمدمهدی عسکرپور در این ژانر ساخته شدند.
سال ۸۸، سه فیلم «حریم» ساخته سید رضا خطیبی سرابی، «کلبه» کار جواد افشار و «پستچی سه بار در نمیزند» به کارگردانی حسن فتحی اکران شدند که میتوان آنها را متعلق به سینمای وحشت دانست. در میان این فیلمها، کلبه، فیلم قابل اعتنایی نبود، اما «حریم» و «پستچی سه بار در نمیزند»، هر دو نشان از پیشرفت کارگردانهای ایرانی در مواجهه با ژانر وحشت داشتند.
در میان ترسناکهای دهه ۹۰ « ماهی و گربه » ساخته شهرام مکری یکی از فیلمهایی است که توانست حسابی مخاطبان را سر شوق بیاورد. «روایت ناپدید شدن مریم» ساخته محمدرضا لطفی و «چرک نویس» به کارگردانی علی جناب هم تا حدودی توجهها را به خود جلب کردند، اما حالا که در سال پایانی دهه ۹۰ هستیم، میتوانیم بگوییم روند موفقیتآمیز دهه ۸۰ در سینمای وحشت ادامه پیدا نکرده و در این دهه تازه سینمای ما در ترساندن مخاطب دستش خالی بوده است.
حالا چرا ترس؟
شاید که نه... حتما خیلیها سوالشان این است چرا اصلا باید پای این فیلمها نشست و ترسید، اما سلیقههای مختلفی در جهان وجود دارد. یک عده هم فیلمهای ترسناک دوست دارند و از تماشایشان لذت میبرند.
این دسته از آثار شاید برای برخی شبیه یک جور واکسن باشد، همانطور که واکسن، ویروس ضعیف شده را وارد بدن کرده و در مواجهه با ویروس کامل، قویترش میکند، برخی هم با تجربه ترسهای سینمایی مشابه چنین چیزی را تجربه میکنند و از قضا از این تجربه خودشان بدجور هم راضیاند! از قضا معدود فیلمهای ترسناک ایرانی هم که از ساخت و روایت خوبی برخوردار بودند بهخصوص در دهه ۸۰ توانستند مخاطب داشته باشند.
حالا هم که شاهد تغییر ذائقه مردم هستیم و میبینیم تماشای فیلمهای جدی در سینمای کشورمان طی یک سال گذشته از آثار طنز پیشی گرفتهاند، چرا ژانر وحشت را جدی نگیریم و نرویم سراغ سینمایی که میتواند مخاطبان ایرانی را با ژانر وحشت ایرانی مقابل پرده سینما مواجه کند.
منبع: افکارنيوز
کلیدواژه: سینمای جهان ژانر وحشت سینمای ایران محمدحسین لطیفی ماهی و گربه سینمای ایران فیلم ترسناک ایرانی ژانر وحشت سینمای ایران ژانر وحشت ساخته شد فیلم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۶۱۱۸۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
وحشت بلومبرگ از قدرت ائتلافسازی ایران
اعتراف اخیر بلومبرگ نشان میدهد که آمریکا و رژیم اشغالگر قدس شدیداً از همافزایی و همکاری ایران با بازیگرانی مانند روسیه، کوبا، بلاروس، چین، کره شمالی و... وحشتزده هستند.
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، در حالی که رسانههای غربی در طول سالهای گذشته و اخیر، همواره بر انزوای ایران در نظام بین الملل به مثابه گزاره و پیشفرضی تصنعی و القایی مانور دادهاند، اخیرا برخی رسانههای آمریکایی و اروپایی نمیتوانند نگرانی خود را بابت قدرت ائتلافسازی استراتژیک ایران با شرکای راهبردی خود را پنهان سازند.
اخیرا پایگاه خبری بلومبرگ گزارشی درباره همکاری نظامی روسیه و جمهوری اسلامی ایران منتشر کرد، امری که باعث نگرانی رژیم اشغالگر قدس و متحدانش شده است. بلومبرگ در اینخصوص نوشته است " سرگئی شویگو، وزیر دفاع روسیه، در دیدار با محمدرضا آشتیانی، همتای ایرانیاش، در شهر آستانه، پایتخت قزاقستان تاکید کرده است که مسکو آماده گسترش همکاریهای نظامی مفید و متقابل با ایران است. در چنین شرایطی، نگرانی اسرائیل از پیامدهای گسترش روابط دفاعی مسکو و تهران جدیتر از گذشته شده است، بهویژه آنکه روسیه پس از رگبار موشکی ۱۳ آوریل ایران علیه اسرائیل، از تهران طرفداری کرد و وزارت امور خارجه این کشور آن حمله را «دفاع از خود» توصیف کرد. "
واقعیت امر این است که جمهوری اسلامی ایران نهتنها قواعد بازدارندگی را به خوبی آموخته و آن را محقق ساخته است، بلکه همافزایی راهبردی با برخی بازیگران کلیدی در حوزه روابط بین الملل را نیز بهگونهای عملیاتی و به دور از توجه به هیاهوی جریانات طرفدار آمریکا و اروپا در دستورکار قرار داده است.
ابراز نگرانی رسانههای غربی (از جمله بلومبرگ) در خصوص ارتقای همکاریهای امنیتی، نظامی و راهبردی ایران و کشورهایی مانند روسیه و چین برخاسته از همین حقیقت است. این موضوع نشان میدهد که انتقادات جهتداری که در خصوص تعمیق مناسبات دوجانبه ایران و روسیه در طول سالهای گذشته مطرح شده، تا چه اندازهای غیرواقعی بوده است.
همافزایی راهبردی، فرمولی است که مطابق آن دو بازیگر با توجه به وجود تهدیدات یا فرصتهای مشترک در حوزه روابط بین الملل، از ظرفیتهای متقابل یکدیگر در معادلات جهانی استفاده میکنند. بدیهی است که همافزایی راهبردی با یک بازیگر، به معنای وابستگی به آن کشور نیست و اتفاقا به معنای درکی واقعبینانه در قبال ماهیت مناسبات جهانی و حوزه روابط بین الملل است.
اعتراف اخیر بلومبرگ نشان میدهد که آمریکا و رژیم اشغالگر قدس شدیداً از همافزایی و همکاری ایران با بازیگرانی مانند روسیه، کوبا، بلاروس، چین، کره شمالی و .. وحشتزده هستند و آن را مایه ایجاد ائتلافی میدانند که ثمره آن قطعا در تعارض مطلق با امیال مداخلهگرایانه و توسعهطلبانه غرب در جهان امروز قرار دارد.
همین مسئله نشان میدهد که ائتلاف راهبردی با کشورهای مخالف آمریکا (حتی اگر در مواردی با آنها اختلاف نظر داشته باشیم) باید بهصورتی جدی و مستمر در دستورکار دستگاه دیپلماسی و سیاست خارجی کشورمان قرار گیرد تا بتوان از ثمرات آن در ایجاد موازنه قدرت به سود جریان ضد غرب در نظام بینالملل استفاده کرد.
البته در طول سه سال اخیر گامهای موثری در این خصوص برداشته شده و لازم است این نگاه راهبردی، تبدیل به یکی از ثوابت سیاست خارجی کشورمان شود.